Bevallingsverhaal Scotti

Mijn bevallingsverhaal | Scotti Jame 26-11-2016

Donderdag 24-11-2016
Voor de derde keer gestript bij de verloskundige vanochtend. Helaas blijft het de hele dag rustig…

Vrijdag 25-11-2016
Ik had gehoopt dat de bevalling vannacht op gang gekomen zou zijn maar helaas werd ik vanochtend weer ‘als normaal’ wakker. We hebben bij de praktijk afgesproken dat als de 3e strippoging niet zou lukken ik zondagochtend ingeleid zou worden. Ik ben dan 41 weken zwanger. 
Nu ik weet dat zondag eindelijk de bevalling zal zijn valt er een last van mijn schouders af. Ik besluit om een afspraak te maken bij de kapper en laat me nog even lekker in de watten leggen voordat het zondag is. Mike en ik doen s’middags nog de laatste inkopen voor de baby en spreken af dat we zaterdag nog een dagje weg gaan samen. Aan het einde van de middag voel ik dat de druk onderin mijn buik groter wordt. Een beetje menstruatie achtige krampen komen en gaan en ik ben er niet meer helemaal gerust op. ’s Avonds besluiten we om voor de zekerheid toch maar op tijd naar bed te gaan en om 23:00 liggen we er dan ook in. Mike slaapt direct maar ik ben me aan het focussen op de baby. Hij is drukker dan normaal en ook de krampen beginnen erger te worden. Na een uurtje besluit ik toch uit bed te gaan, de krampen voelen nu echt aan alsof ik ongesteld ben geworden en blijven ook langer hangen. Slapen kan ik echt niet meer. Omdat ik geen idee heb hoe weeën zullen voelen en of dit het begin van de bevalling is, besluit ik te gaan douchen. Na nog geen halfuur weet ik het wel zeker, jeetje dit zijn weeën! Krampen komen en gaan en ik ga uit mijzelf puffen om de pijn op te vangen. Ik sta, zit, lig en hang in de douche maar ik weet me even geen raad meer met de krampen. Ik besluit het bad vol te laten lopen… hopelijk doet dat wonderen voor de pijn.

Na een tijdje ontstaat er een ritme in de weeën, 5 minuten geen pijn (echt heel gek, want het lijkt dan net alsof je de pijn van daarvoor hebt gedroomd) en dan uit het niets een minuut lang scherpe, stekende pijn in je onderbuik. De minuut bestaat uit een opbouw van pijn, denk aan een golfbeweging; van 0 tot 30 seconden bouwt de pijn zich op, dan krijg je na 30-40 seconden de piek van de pijn en daarna zakt de pijn langzaam weer af. Bij 60 seconden is de pijn volledig weg.
In de 5 minuten dat er geen pijn is besluit ik me te ontspannen in bad. Op mijn telefoon zoek ik snel naar een weeën timer-app en probeer ik hiermee de weeën in kaart te brengen. We mogen de praktijk bellen zodra je een uur lang weeën hebt gehad van 1 minuut om de 5 minuten. Om 01:30 zit ik al een uur lang te puffen en maak ik snel Mike wakker om de praktijk te bellen. Natuurlijk net in een wee en in paniek schiet hij uit bed. Helemaal suf belt hij de praktijk en om 02:30 staat Sabine de verloskundige beneden om ons verder door de bevalling te helpen. Op bed voelt ze inwendig mee met een wee en blijk ik 1 cm ontsluiting te hebben. Ondertussen probeert ze ook nog te strippen. Ik schrik, 1 cm nog maar? Oei, dat wordt nog een hele lange nacht… Sabine verteld dat je bij een eerste bevalling moet rekenen op minimaal 1 centimeter per uur. Vanaf ongeveer 5-6 cm mogen we naar het ziekenhuis vertrekken (of eerder als je voor pijnbestrijding kiest). Ik wil graag in het ziekenhuis bevallen en dit heb ik ook al van te voren aangegeven bij de praktijk. De verloskundige gaat weer naar huis en spreekt met ons af om rond 07:00 weer langs te komen. Jeetje Mike en ik kijken elkaar aan, de weeën volgen zich snel na elkaar op door het strippen en ik kan ze alleen staand (voorover leunend op tafel) opvangen. Zittend of liggend zijn ze niet te doen.

De weeën zijn erg pijnlijk maar het helpt erg als Mike met zijn vuisten in mijn rug drukt op dat moment. Zo gaan we de rest van de nacht verder en tellen we letterlijk de uren af. Ieder uur worden de weeën heftiger maar zelf voel ik aan alles dat het totaal niet op schiet. Als het eindelijk 07:00 is houd ik het bijna niet meer, de pijn is zo heftig en dan constateert Sabine ook nog eens dat ik maar op 2 cm zit. Wat een tegenvaller.. Ze voelt weer mee tijdens een wee (geen pretje) en dan zegt ze dat ik tijdens een wee op 4 centimeter zit en zonder weeën op 2. Op dat moment weet ik genoeg en kies ik ervoor om naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. Sabine stelt nog voor om mijn vliezen eerst thuis te breken (de kans is groot dat je dan direct doorschiet naar 4 cm) maar ik kies er toch liever voor om dit vlak voor de ruggenprik in het ziekenhuis te doen. Ik heb te vaak meegemaakt dat een moeder in het ziekenhuis aankomt met ‘net teveel centimeters’ ontsluiting (ik geloof 5/6 cm) waardoor je dan geen ruggenprik meer krijgt. 

We besluiten direct naar het ziekenhuis te vertrekken en Mike klikt nog snel de Maxi-Cosi in de auto. Wat is dit gek, we zullen de terugweg met z’n drietjes in de auto zitten… Maar voordat het zo ver is moet ik nog de autorit overleven. We komen aan in de parkeergarage en daarna volgen de in mijn ogen ellenlange kilometers aan loopbanden en moeten we tussendoor iedere keer stoppen omdat er een wee voorbij komt. Nu voel ik wel dat er iets veranderd, de baby zakt en ik waggel echt door het ziekenhuis. Wat ben ik blij dat het nog maar 08:00 uur is en niemand me ziet. Wat een idioot gezicht! Aangekomen op de goede afdeling staat de verloskundige ons al op te wachten, ze wijst ons naar de kamer en ik ga op bed liggen. Ik kan niet wachten tot de ruggenprik gezet gaat worden maar eerst moet ik een halfuur aan de CTG liggen voor een hartfilmpje van de baby. Liggen voelt verschrikkelijk, ik dacht dat de weeën niet sterker konden dan dat ze al waren maar blijkbaar dus wel.

Ondertussen blijk ik op 4 cm te zitten en krijg ik braakneigingen, Mike zit klaar met een bakje. Ik klamp me vast aan de steunen van het bed. Eindelijk (voor mijn gevoel!) komt rond 09:00 de gynaecoloog om me te verplaatsen op een ander bed zodat ik door de gangen gereden kan worden naar de afdeling voor de ruggenprik. Na een flinke weeënstorm zit rond 09:45 de ruggenprik erin en echt… wat ben ik opgelucht. Wat een verademing, wat een heerlijkheid, wat een ongelofelijke verlichting. Haha ik weet niet wat ik allemaal dacht maar het enigste dat ik gezegd heb is dat ik iedere dag wel een ruggenprik zou willen. Je kon in mijn been knijpen maar ik voelde er niets van. Ik voelde überhaupt niets meer. Op het schermpje naast het bed zie ik mijn weeën op en af gaan maar ik heb geen enkel pijntje meer. Rond 10:30 word ik terug gereden naar de kamer en zie ik Mike weer. Met een grote glimlach vertel ik hoe heerlijk een ruggenprik is. Mike kan na de hectische nacht wel wat slaap gebruiken en hij valt dan ook in slaap op de bank naast het bed. 

Om 13:00 blijk ik rond 6 centimeter te zitten. s‘Middags blijf ik nog een tijdje op 7 centimeter hangen en bij 8 centimeter ontsluiting worden er weer weeënopwekkers bij in het infuus gedaan om de weeën sterker te maken. De pijn komt terug en ook begint mijn buik sterk samen te trekken tijdens de weeën.

Van totaal geen pijn gaat het binnen een paar minuten over naar hele heftige pijn. Een hele andere pijn dan in de ochtend. Dit blijken de ‘pers-weeën’ te zijn, rond 16:30 zit ik op 9 centimeter ontsluiting en houd ik het haast niet meer. Mijn hele lichaam trekt samen en probeert uit alle kracht de baby eruit te krijgen. Het enigste probleem is dat dit van de gynaecoloog nog niet mag en dat ik de persdrang echt weg moet puffen totdat ze akkoord geven om te persen. Nou, ik vond de ochtend al heftig, maar wat is dit! De gynaecoloog vertrekt met de mededeling dat ze later terug komt om te kijken. Ze is nog geen 5 minuten weg en dan kan ik echt niet meer. Het voelt alsof je onwijs moet poepen en ik kan niets anders doen dan met alle kracht mee persen, ook al weet ik dat dit niet mag en dat dit de kans op uitscheuren vergroot. Mijn lichaam duwt echt zelf al uit alle macht dus tegenhouden lukt me sowieso niet. Ik stuur Mike de gang op, hij moet iemand gaan halen want dit is echt heel heftig. De gynaecoloog komt binnen en zegt dat als ik het echt niet meer houd ik heel iets mag meepersen, maar niet teveel.. Ze maakt zich klaar met een assistent en dan mag ik daarna eindelijk 100% meepersen. Dit lucht op, ondanks alle pijn is dit echt veel beter dan de persweeën op te moeten houden. Rond 17:15 mag ik ‘officieel’ beginnen met persen. Dit vond ik altijd het meest enge moment van de bevalling om mee te maken bij een ander. De hectiek, de emoties en de angst zijn op deze momenten vaak het hevigst. Op het moment dat je het zelf moet doen heb ik ervaren dat je hier niets van meekrijgt. Je doet alleen maar wat ze tegen je zeggen: Puffen! Adem in, diepe hap lucht, en hou vast, kin op de borst, ogen open en 1-2-3-4-5… Blaas uit.. etc.

Na 3 kwartier persen lukt het me voor mijn gevoel niet meer, ik draai een beetje weg en voel me suf. Kort daarna besluiten ze om bij de volgende wee in te gaan knippen. Ik zie een karretje klaarstaan met scharen, spuiten, naald- en draad en nog veel meer. En eerlijk gezegd ben ik nog nooit zo blij geweest. Ik weet namelijk uit ervaring dat dit het moment is dat het nog maar even duurt voordat de baby er is. Knip maar, doe maar, als hij er maar uit komt is alles wat ik dacht (bizar toch?).

De gynaecoloog zegt tegen Mike dat hij niet moet schrikken van het geluid van het inknippen (sorry voor de details). Mike was al bleek maar op dat moment werd hij echt lijkbleek, ik zag een deel van hem instorten en vond het op dat moment zo zielig voor hem. Ik geef met angst aan dat de wee eraan komt en op dat moment zet ze de schaar erin en binnen een paar secondes komt daar dan eindelijk onze baby tevoorschijn, de gynaecoloog zegt dat ik de baby aan mag pakken en op mijn borst mag leggen. Het enigste wat ik kon doen was hem direct op mijn borst drukken. Jeetje, wat een pijn. Wat een opluchting, wat een gehuil en wat een onbeschrijfelijke, intense liefde voelen we. Mike hangt over mij heen met tranen in zijn ogen. En daar is hij dan, een klein glibberend roze babytje op mijn huid. Twee paar oogjes die je aankijken en handjes die om zich heen grijpen naar iets tastbaars. Liefdevol druk ik hem stevig tegen mij aan en kijk ik naar Mike. Ik kan niets zeggen, alleen maar luisteren naar het gehuil van de baby en mijn ogen dicht doen. Ze vragen hoe hij heet… Scotti, zeg ik. Dit is Scotti Jame van Klaveren.

– Jame, vernoemd naar de eerste letters van onze ouders: Jannette, Alfons, Marcel en Ellen.

Personal Instagram: @lisettelubbers